เมื่อต้องวิบากกรรม....กับสโนว์

คุณเคยร้อนจนอยากจะแช่น้ำแข็งป่ะ...
ถ้าคุณอยู่เมืองร้อนน่ะ....ถามได้....เนอะ

แล้วคุณเคยหนาว....ขนาดอยากไปเดินในทะเลทรายไม๊ล่ะ...

....มันโหดนะคุณ....เวลาพื้นที่เราเหยียบเต็มไปด้วยหิมะ
ส่วนอากาศก็ปาเข้าไป - 8 ถึง - 10 องศาน่ะ....
เสื้อหนาวกี่ตัวก็เอาไม่อยู่ ......
หู จมูก และปลายนิ้ว คือส่วนที่คิดว่ามันยังอยู่ที่เดิมของมันป่าวเนี่ย
โว๊ย...มันจะโค-ตะ-ระ หนาว...อะไรจะปานนี้
อยู่เมืองนี้มา จนป่านนี้ก็ไม่เคยต้องวิบากกรรมขนาดนี้เลยนะเนี่ย อิอิ

แต่....เราเลือกที่จะรับวิบากกรรมอันนี้

ก็แค่อยากรู้ว่าการเดินทางโดย รถโดยสารประจำทาง มันเป็นไง...
แล้วก็ความหนาวของประเทศน้ำแข็งนี้เป็นไง...

วันนี้เราพร้อมด้วยสิ่งห่อหุ้มร่างกายชั้นดี เท่าที่หาได้....เพราะปกติไม่ค่อยได้พึ่งพามันซักเท่าไหร่ เนื่องจากพอออกจากบ้านก็กระโดดขึ้นขับรถ
พอถึงเป้าหมาย ก็กระโดดเข้าอาคาร....555+
แต่วันนี้....เราจะต้องผจญภัย...เลยต้องเป็นห่วงสุขภาพที่อยู่ในช่วง วัยทอง ซะหน่อย อิอิ...
เริ่มด้วยเดินออกจากบ้านไปที่ป้ายรถโดยสารประจำทาง
แต่เนื่องจากไม่เคยใช้บริการเค้ามาก่อน....555+
งงเจ้าค่ะ...เพราะราคาค่าโดยสารก็ไม่รู้....
ที่นี่เราต้องเตรียมค่าโดยสารให้พอดีนะจ๊ะ เพราะเค้าไม่มีทอน ...
เวลาก็เป็นอีกอันนึงที่เราต้องรู้ว่ารถจะเข้าป้ายนี้กี่โมง เพราะครึ่งชั่วโมงรถจะมา 1 คัน
ฉะนั้น...ที่พึ่งของเราตอนนี้คือ โทรศัพท์ค่ะ .....
เฮ้ย...เพื่อน....ค่ารถเท่าไหร่วะตอนเนี้ย.....
ห๊า.....280 โคร์นู...โว้ย....ไมมันแพงนักฟะ... 140 บาทเชียวนะเอ็ง....
จำเป็นแล้วพวก ก็อยากได้ข้อมูลมาเล่าให้พี่น้อง..เพื่อนฝูง..ได้ประดับความรู้กันนี่
ลงทุนหน่อย ...ชิดเอ๋ย...5555+
หนาวฉิบ....แล้วรถมันจามากี่โมงล่ะที่นี้....ถ้ามันเพิ่งไปอย่างน้อยก็ต้องรอไม่ต่ำกว่า 20 นาที เห็นทีจะแข็งซะก่อนละป่ะเนี่ย..... ไม่เป็นไรกิจกรรมที่ทำได้ตอนนี้คือ ถ่ายรูปไง...

หลังจาก 15 นาทีผ่านไป.............
ว๊าววววว มาแล้ว.....พ่อคู๊ณ...จอดหน่อยเหอะนะ ....
อะนะ...มารยาทงามจริงพ่อหนุ่มเอ๊ยยยย จอดซะตรงหน้าเป๊ะเลย...ที่รัก....
แล้วเราก็หยอดสตางค์ลงหลุมให้เค้าไป ในใจก็อยากจะถ่ายรูปเป็นหลักฐานให้พี่น้องได้เห็นกันแต่....เขิลลลลล อ่ะ ...ก็แหม...คนขับหล่อซะขนาดนี้....
แล้วก็เดินไปจับจองที่นั่ง .... ขอบอก ...ลองดูรูปดิ... นี่รถโดยสารประจำทางนะ
ไม่ใช่รถทัวร์วีไอพีนะจ๊ะ...เพื่อนๆ
ชะๆๆๆๆๆๆๆ....ยังไม่ได้รับไออุ่นในรถแม้สักน้อยนิด... ยังไม่ทันได้เป็นไฮโซนั่งรถหรูๆ ... 7 นาที ถึงที่หมายซะแล้ว....มานั่งคำนวณ...ค่ารถ 140 บาท ตกนาทีละ 20 บาท ...เจ้าประคุณเอ้ย...
กรรมของแม่นางย่งยี้ซะเจงๆ....เฮ้อ....
อ้าวๆๆๆๆ ....ออดจ๊า...อยู่ไหนจ๊ะ...โธ่...อยู่ที่มือนี่เอง เสาทุกต้นมีออดไว้ เพื่อเราจะได้ไม่ต้องยืนรอ แค่กดออดตรงที่เรานั่ง พอรถจอดเราก็ค่อยๆ เยื้องย่างลงจากรถ...พนักงานก็จะจอดรอให้เราลงอย่างปลอดภัย...โดยไม่ต้องอาศัย วอลโว่....อิอิ มันเกี่ยวกันไม๊เนี่ย...
แล้วเค้าก็ไม่ใจดีแถมระยะให้เราเหมือนรถโดยสารเมืองไทยด้วย....ใจร้ายนะเนี่ย...
ลงจากรถได้ก็ต้องเดินไปอีกเล็กน้อยถือเป็นการออกกำลังแล้วกันนะ...
แต่.... วิบากกรรม...เรายังไม่หมด เพราะระยะทางที่ว่าเล็กน้อยน่ะ..
เราต้องเดินไปบนหิมะ...แงๆๆๆๆๆๆ ..... กลัวลื่นก็กลัว หนาวก็หนาว เย็นเท้าก็เย็น ...
อูยยยย... จมูกชั้นหาย .... อ้อ...ยังอยู่ 5555+
เดินบนทางเท้า ไอ้เจ้าหิมะ ก็ยังขาว จับเป็นเกร็ดอยู่...
แต่....บนถนนรถวิ่งนี่ดิ...เค้าโรยเกลือไว้ ..สภาพมันก็ไม่ค่อยต่างกะขี้โคลนเท่าไหร่
นี่ดีนะ...อากาศมันเย็นจัด มันก็เลยไม่เละ...เป็นน้ำ
แต่มันจะเป็นเหมือนน้ำแข็งไสสีดำๆ แล้วโดนล้อรถบดไปบดมา...อูย...สยอง
เราต้องผ่านมันให้ได้....55555+

พ้นแล้ว....วิบากกรรม...ไชโย....

ป้ายรถประจำทาง

นี่ภายในรถโดยสารประจำทางเจ้าค่ะ..ไฮโซ...

ดูถนนหนทางเค้าดิ

นี่ไงความเละเทะของสโนว์ยามต้องเกลือ ...55+

ที่ทำงานจ้ะ ดูสวยดีเนอะ

แล้วเจอกันคราวหน้ากะโต๊ะทำงานของเรา

อำลา...คู่หู -- คู่ฮา

ขอนแก่น.... โห...เจ๋งเลยน้องสาว ... 29 ธ.ค.นะ ...ได้เลย

ก็พี่เดินทางถึงไทย 25 ธ.ค. น้อง....5555+

มีเวลาเตรียมตัว แต่งสวย ตั้งหลายวัน อิอิ.....

เราได้คุยทางเอ็มกะน้องๆ แฟนคลับของดูโอ ..แดน-บีม

ถึงคอนเสิร์ทสุดท้ายของพวกเค้า .........

ซึ่งแน่นอน ...คงเป็นคอนเสิร์ทเดียว ที่เรามีโอกาสได้ดู เพราะ.....

เค้าแยกกันอย่างแน่นอนแล้ว....เศร้า....

เฮ้อ...ตั้งแต่เราตามกรี๊ด พี่แจ้ (ดนุพล) เมื่อสมัยมีคอนเสิร์ทใหม่ๆ จนอายุปูนนี้ก็ไม่คิดว่าจะได้

มีความรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว....

แต่...เด็กน้อยที่มีนิคเนม...แดน...ดีทูบี...คนนี้ กลับทำให้สาวใหญ่ เสียงมนต์เสน่ห์ แห่งไอซ์แลนด์

ลุกขึ้นมากระดี้กระด้า...กระชุ่มกระชวย...หลงเสียงนาย...5555+

เอ...แล้วไมอยู่ไกลถึงขั้วโลก แต่กลับรู้จัก และชื่นชม เด็กน้อยคนนี้ได้อ่ะ...งงป่ะ...

แหม...เดี๋ยวนี้โลกไซเบอร์มันเล็กเจ้าค่ะ...แล้วหญิงห้าวคนนี้ก็ทันสมัยซะด้วย

ครั้งแรกที่ได้หลงเสน่ห์หนุ่มผิวเข้มคนนี้ก็เป็นรายการ รักเอย...ตอนออกเทปชุดที่ 2 ของ

......แดน-บีม....

หลังจากนั้น ทุกรายการ ทุกเพลง ทุกๆ คอนเสิร์ท เท่าที่หาได้จะตกมาอยู่ในกำมือของ สาวมั่น..คนนี้

แต่...สิ่งที่ได้รับรู้ต่อๆ มา กลับเป็นความชื่นชมในฐานะของผู้ใหญ่ที่คิดว่าเด็กคนนี้...น่าจะเป็นเยี่ยงอย่าง

แก่เยาวชนได้....

เค้าสามารถผ่านข่าวหนักๆ ผ่านคำสัมภาษณ์ ที่มีแต่ความอยากรู้อยากเห็นของนักข่าว และผ่านข่าวลือ

ในทางเสียหาย .... ได้ด้วยวัยอันน้อยนิด ...แสดงถึงความหนักแน่น....ไม่ยอมแพ้...และ.....

พร้อมที่จะลุยไปหาฝันที่เค้าตั้งปณิธานไว้ อย่างดีเยี่ยม

และจากบทสัมภาษณ์ที่ได้อ่านผ่านสายตา...ต้องยอมรับสิ่งหนึ่ง...คือ...ครอบครัวของเด็กน้อยคนนี้...

ช่างเป็นครอบครัวที่ประคองสมาชิกได้อย่างสุดยอด...ขอคารวะ 1 จอก....5555+

ไรเนี่ย....ตกลงที่เขียนมาเนี่ย....มันเริ่มได้อำลา กันหรือยังห๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เอ้า....เริ่มดีกว่า หลังจากนัดหมายว่าเราจะออกเดินทางแต่เช้าตรู่ของวันที่ 29

สู่...... ขอนแก่น ....ดินแดนศิวิไลย์ในแดนอิสาน...อิอิ

เรา 11 ชีวิต ก็มุ่งมั่นพิชิต...หอประชุมใหญ่ของมหาวิทยาลัยขอนแก่น...

ที่เค้าว่ากันว่าใหญ่ที่สุดของภาคอิสาน...แหม...ขนาดอำลายังไว้ลายเลย...555+

การเดินทางนึกว่าสบาย....ที่ไหนได้นั่งรถตู้ไปขอนแก่น ใช้เวลาเท่ากับเดินทางโดย

สายการบินไทย จากสุวรรณภูมิ สู่ เมืองโคเปนเฮเกน ของเดนมาร์ก

ครับท่าน..... 11 ชั่วโมงกว่าๆ ในรถตู้ แวะหย่อนขาบ้างเป็นระยะๆ

โธ่....ก็เป็นช่วงเทศกาลเดินทางกลับสู่ภูมิลำเนาของชาวอิสานไงครับ....

รถราติดขัดตั้งแต่ยังไม่เข้าสระบุรีเลย....เศร้า....

แต่....ในที่สุด 5 โมงเย็นเราก็สามารถพิชิต สถานที่จัดคอนเสิร์ทได้เรียบร้อยมหาลัย....

หลังจากนั่งเล่น นอนเล่น ถ่ายรูปเล่น คุยเล่น....ก็เป็นเรื่องจริง....

เค้าเปิดประตูให้เข้าแล้ว 5555+ ไชโย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เราทั้ง 11 ชีวิต ได้นั่งแถวหลังสุดของบัตรที่แพงที่สุด ซึ่งเราได้สั่งสาย..ของเรา

ให้จัดการให้ตั้งแต่ยังไม่เหยียบแผ่นดินไทยเลย...เจ๋งจริงป่ะ...อิอิ

คอนเสิร์ทสนุกสนานมากมาย ไม่ขอบรรยายแล้วกัน

เพราะถ้าบรรยายไป ... ผู้อ่าน...ก็อาจเกิดอาการ ..แพ้คอมฯ ได้ 55+

แต่ที่จะบอกคือ เด็กน้อยของเราช่างน่ารักเจงๆ ส่วนหนุ่มน้อยโอโม่ .....

ก็น่ารักไม่แพ้กัน โธ่...ก็เล่นยกกองกำลังมาเชียร์เกือบหมดบ้าน 5555+

ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์หอบสังขาร นั่งรถตู้ยาวนานถึง 11 ชั่วโมง....

หลังจากอำลา คู่หู - คู่ฮา เรียบร้อยแล้ว เราก็ไปนั่งกินข้าว..เคล้าเสียงเพลง

อิจฉาละซิ ....แล้วความบันเทิงต่อไปที่เราได้เจอคือ....

การนั่งรถไปสู่ที่พักที่ได้จับจองไว้อีกเช่นกัน

......เขื่อนอุบลรัตน์.....โอ...แม่เจ้า...ไหนเค้าว่าแป๊ปเดียว....

เราถามคนนำทางไม่ต่ำกว่า 7 ครั้ง คำตอบที่ได้รับเป็นคำเดียวกัน

เหมือนอัดเทป.........อีกแป๊ปเดียวเพ่....โห...ตาข้าพเจ้าจะปิดแว๊ว....หุหุ

หลังจากเข้าสถานพักฟื้น...เอ้ย...สถานพำนัก...

นกกระจอกก็เริ่มหารังนอน....5555+ คงนึกออกนะ

ยามเย็นที่นกกลับจากหากินเพื่อบินสู่รังมันมีเสียงเช่นไร...

เอ....หรือเด็กรุ่นใหม่ไม่เคยเห็นหว่า....เราแก่เกินไปรึป่าวเนี่ย....

โอ้ววววว ...พระเจ้าจอร์จ...มันยอดมาก

หลังจากตื่นขึ้นมาพบว่า แหล่งพำนักของเรามันช่างสวยวิเศษอะไรเช่นนี้

เราลืมไปเลยว่า เมื่อคืนเราบ่นอะไรไว้บ้าง 555+

สำเร็จจากอาหารเช้า...ก็เป็นเวลา....บันทึกความทรงจำทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้....

แล้วเราก็เดินทางไปสันเขื่อน....ต่อจากนั้น....เราจะมุ่งตรงไปเที่ยวหินช้างสี

ก่อนที่จะเหวี่ยงตัวเองขึ้นรถตู้...เพื่อมุ่งสู่พระนคร

หินช้างสี....ชื่อนี้...ใครจะรู้บ้างว่ามันคืออะไร....

เรามาพิสูจน์กัน.....

เราเดินทางมาถึงที่ตั้งของหินช้างสีด้วยเวลาที่ไม่นานนัก

มันคือเขาลูกย่อมๆ ลูกนึง ไกด์ท้องถิ่น ชี้แจงว่าต้องเดินขึ้นเขาไปอีกแป๊ป..อีกแล้ว..55

หลังจากตะเกียก ตะกาย ด้วยความอยากรู้ อยากเห็น เหมือนนักข่าวสมัยนี้...

เราก็มาเจอชะโงกหินก้อนใหญ่เป็นสถานที่ซึ่งไกด์จำเป็นแจ้งว่า....นี่คือ..หินช้างสี

เฮ้ย...แล้วสีอยู่ตรงไหนอ่ะ ยังไม่เห็นสีอะไรเลย นอกจากสีของก้อนหิน

ว่าแล้วไกด์ที่น่ารักก็บอกว่า...อ่านเอาพี่....ไหน..มีที่ให้อ่านด้วย

โอว....อินเตอร์เจงๆ ...ไม่น่าเชื่อว่านี่คือภาคอิสาน

หินช้างสี คือ ชะโงกหินที่บรรดาช้างใช้เป็นที่ถูตัวให้โคลนหลุดจากตัว

หรือสีกับหินเพื่อลดอาการคัน...อะป่าว (เราคิดเองไง)

โธ่....เราหลงนึกว่าเป็นภาพเขียนสีโบราณ ...

แต่ขอบอก...สถานที่นี้แค่ใช้ชื่อเป็นตัวขาย แต่ไหนๆ ขึ้นมาสูงแล้ว เราก็จะได้วิวที่สวยงาม

ในมุมสูง....เจ้าค่ะ...5555+

ถ้าบอกว่าสถานที่นี้คือจุดชมวิว โดยที่ไม่ใช่ทางผ่าน...รับรอง...

เงียบครับ..ใครจะมา.....

เห็นป่ะ...เดี๋ยวนี้การท่องเที่ยวเค้าฉลาดจิงๆ....55555+

ในที่สุด...ทุกอย่าง...ทบทวน...ทุกอย่าง...ที่เกิดขึ้นใน 2 วันนี้

....เป็นความประทับใจ.....ที่ยากจะหาได้ง่ายๆ.....

ท่านรวยร้อยล้าน ท่านอาจไปเที่ยวได้ไม่ประทับใจเท่าทริปนี้ก็ได้...

เพราะ...การเดินทางกับคนที่รู้ใจ..กับคนที่มองทุกอย่างสวยงาม...

กับคนที่มองทุกอย่างในแง่ดี... ท่านคิดว่าโอกาสแบบนี้วิ่งมาหาท่านง่ายหรือไม่

ขอบคุณผู้ร่วมชะตากรรมแสนสนุกในครั้งนี้

ลูกชายที่น่ารักทั้ง 2 คน

น้องตุ๊กตา น้องเตย น้องเล็กจ้า น้องหนึ่ง แอดมินที่น่ารักของเวป แดนโอลลี่

น้องแนน น้องหนิง น้องเกด ผู้ช่วยแอดมินเวปข้างบน

และ คุณแจ๋น....ผู้อยากเข้ามาร่วมชะตากรรมจากกาญจนบุรี

ทั้งหมดเชื่อไหมว่า นอกจากลูกชายที่น่ารัก 2 คน เราเพิ่งได้รู้จักเมื่อได้เดินทางมาไทยครั้งนี้...

และนี่คือ............ความประทับใจ

คู่หู - คู่ฮา สาเหตุของการเดินทางครั้งนี้

อีกวิธีหนึ่งของการบันทึก

ความทรงจำ.....

การเก็บภาพ...ความประทับใจ.....

วี๊ด...วิ๊ว...กับปู้จาย

10 โมงเช้าที่เซ็นทรัลปิ่นเกล้า.......... จ้า...แล้วเจอกันนะจ๊ะน้องสาวสุดสวย

และแล้ว...วันที่รอคอยก็มาถึง เรานั่งแท๊กซี่ไปถึงที่หมายในเวลา ...ไม่มีสาย...555+ มันตื่นเต้น อิอิ
นั่นแน่..หลายๆ น้องสาวก็ไม่ชักช้าเหมือนกันล่ะ เราเริ่มต้นด้วยการสั่งอาหารญี่ปุ่นไว้ก่อน
ตามด้วยไปซื้อตะกร้าของขวัญปีใหม่ ได้มา 2 ตะกร้า แล้วเราก็ไปหาอุปกรณ์สำหรับให้ปู้จายใช้ประกอบในการถ่ายภาพ .... สำเร็จเสร็จสิ้นก็เที่ยงพอดี...ไม่น่าเชื่อใช่ป่ะ...อิอิ

เอาละ...จุดหมายปลายทางของวันนี้....สายไหมซอย 7 ไง..ว๊าววววววว
ได้มีการโทรนัดหมายให้เจ้านู๋ลูกชายสุดเลิฟ ไปรับน้องชาย น้องสาว แล้วไปเจอกันที่สายไหม อิอิ
แต่...ตอนนี้...แท๊กซี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าแระเราก็ยัดเยียด...เบียดเสียด...เข้าไปร่วมชะตากรรมในรถเล็กๆ
จากปิ่นเกล้า...ถึงรังสิต....หลังฐานทัพอากาศดอนเมือง...สายไหมซอย 7
อุ๊ววววว ...... กว่าจะถึงก็เล่นเอาเมื่อยตูดกันเป็นแถว 5555+
แต่เอาเหอะ...เพื่อได้เห็นหน้าปู้จาย...ยอม......

ติ๊งต่อง...... มาแระ...คุณแม่รัชดา ดานุวงศ์ คุณแม่ของซุปเปอร์สตาร์ อันดับต้นๆ ของเมืองไทย
เว่อร์เล็กๆ...555+ ก็แนะนำให้รู้จักกันตามระเบียบ ....
มีใครบ้างคะเนี่ย ...แหม...ก็น้องตุ๊กตา น้องเล็ก น้องเตย น้องหนึ่ง น้องแนน น้องเกด น้องหนิง น้องชิด..อุ๊ย..พี่ชิดจ้ะ
อืม...เรายัดมาในรถคันเล็กๆ ไม่ทั้งหมดหรอก เพราะเรามาเจอกันที่หน้าบ้านด้วย อิอิ...ไม่ต้องตกใจ
ตอนนี้บรรยากาศก็ชื่นมื่นเล็กน้อย เพราะศิลปินในดวงใจยังไม่เสด็จออกมา เราก็เลยเฮฮาปาร์ตี้กันสุดๆ
ไม่มีอะไรหรอก คุณแม่ท่านเห็นว่าองค์ประชุมยังไม่ครบท่านเลยยังไม่ให้ออกมา เพราะกลัวว่าจะเป็นการล้ำหน้ากว่ากัน....แหม...อะไรจะยุติธรรมขนาดนั้น คุณแม่ขา....
บ่าย3 โมง กว่านายนู๋จะคลำทางได้ ...เฮ้อ...เสียค่าโทรศัพท์ไปหลายกะตัง...
หนึ่งชั่วโมงที่นั่งเม้าท์...และแล้ว..เวลาที่รอคอยก็มาถึง

ประตูเปิด...... จ๊ะเอ๋.... แดนน้อย กลอยใจ ........
โห...ไมโทรมงี้ล่ะน้อง ไหนคุณแม่บอกกำลังแต่งตัว พี่มากันเป็นชั่วโมง น้องแต่งได้แค่เนี้ยะ...555+
แต่ถึงโทรม แต่น้องก็ดูน่ารักนะเนี่ย รอยยิ้ม สีหน้า สีตา แสดงออกได้น่ารักมากนะน้อง
อืมมมมมมม.....ถ้าจะให้ดี เอาพี่ชายมาคุยด้วยดิ ...อิอิ
หลังจากแนะนำ สาวน้อยจากต่างประเทศให้น้องแดนได้รู้จักแล้ว เราก็เริ่มต้นสนทนา.....
แล้วในที่สุด น้องก็โดนแต่งองค์ ทรงเครื่อง ในการระทึก..เอ้ย บันทึกภาพ
หลังจากกระบิดกระบวนเล็กน้อย ...น้องแดนก็ตัดสินใจได้ว่า...เป็นไงเป็นกัน

ในที่สุดเราก็ได้นายแบบที่ แอ๊คชั่นไป ก็บ่นไป .... "ยิ่งกว่าถ่ายแบบ อีกเพ่...."
หลังจากหลายแอ๊คชั่นผ่านไป เราก็ชวนน้องรับทานอาหารญี่ปุ่นที่เตรียมมา เพราะรู้ว่าน้องชอบบบบบ
เห็นป่ะ...รู้ใจกันไปหมด....
หลังจากที่บอกว่า แดนไม่หิว น้องก็เริ่มหยิบตะเกียบก่อนใครเลยนะน้อง 5555+
อิ่มหนำสำราญกันไป ก็ได้เวลา..จก...น้องแดน
55555 ช้ำแน่น้องเอ๋ย

ปลาบปลื้มกันพอสมควร .... งานนี้เรามีขนม ลัคคริท อันเลื่องชื่อของไอซ์แลนด์ มาฝากเด็กๆ รวมทั้งน้องแดนด้วย 5555+ มีน้องแดนคนเดียวที่ยอมรับในขนมชนิดนี้ น่ารักนะน้อง...สมเป็นศิลปินเจงๆ ...
ของขวัญที่นำมาให้น้อง..คือ ตุ๊กตานกสัญญลักษณ์ของไอซ์แลนด์ ..นกกะน้อง น่ารักเท่ากันเลย อิอิ

หนึ่งชั่วโมงที่เราพากันจกและจิก น้องแดนน้อย จนบอบช้ำ (สังเกตุในภาพ)
แต่น้องแดน ก็ไม่ย่อท้อ ยังคงมีรอยยิ้ม อันสดใสให้พี่ๆ ได้ชุ่มชื่นกันไปได้อีกหลายเพลา

ในที่สุด...ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา....
4 โมงเย็น เราก็จัดการร่ำลาคุณแม่ และลูกชายที่น่ารักของคุณแม่ เฮ้อ...เมื่อไหร่จะได้ย้ายมาอยู่กะคุณแม่นะเนีย....(ไม่ใช่แระ)
แต่....จะไปกันไงล่ะเนี่ย...เอาละ รถกระบะ 1 คัน ยัดกันเข้าไป 555+
จะเชื่อไม๊เนี่ย น้องแดน..ตามมาส่งถึงหน้าบ้าน....เอ่อ...แฟนคลับน้องคนไหนมาอ่านเจอ อย่าว่ากันนะจ๊ะ
เพราะโอกาสพี่ไม่ได้มีบ่อยๆ อิอิ
ว่าแระ มาดูรูปกันดีกว่าเนอะ....แตร่น..แตรน...แตร้น....

นี่ไงนก+น้อง..น่ารัก

ชอบภาพนี้เป็นพิเศษ ....น้องแดน..แอ๊บแบ๊ว.....

เปลี่ยนจากดึงปกเสื้อ ..เป็นดึง...ชายเสื้อ (ขึ้น)..ได้ป่ะน้อง...ฮิ้ววววว

เด็กใหม่

ปีใหม่ที่ผ่านมาได้มีโอกาสเดินทางไปเยี่ยมเยียนเมืองไทยหลังจากปีที่แล้วก็ได้ไปมารอบนึง แต่ก็เหมือนทุกครั้งที่ไปไทย
คือเยี่ยมครอบครัว ช๊อปปิ้ง เที่ยว.....แต่ปีนี้มีความพิเศษกว่าเดิมตรงที่ เราไปหาเด็ก....
อ๊ะๆ.....เดากันใหญ่ว่าเด็กของเราเป็นใคร....อายุเท่าไหร่....หล่อไม๊.....
เดี๋ยวเรามาคุยถึงกันดีกว่าเนอะ....
เด็กของเรา..เราเจอกันในโลกแคบๆ หรือที่ผู้ใหญ่อย่างเราๆ เรียกกันว่าอินเตอร์เนท
ช่ายแล้วจากการล่องลอยในโลกไซเบอร์ หน้าจอแคบๆ นี้ทำให้เราได้รู้จักเด็ก 5555+
ได้พูดคุย แลกเปลี่ยนความคิดเห็น ได้ช่วยเหลือ ได้รับน้ำใจ และความสุขใจ ในที่สุด.......
.......... เราก็หลงเด็ก .................
หลังจากได้นัดหมายทางเอ็มเอสเอ็น กันเป็นที่เรียบร้อย เราก็ได้แต่เฝ้ารอวันที่เราจะไปเจอเด็ก
ว๊าวววววววว วันนี้แล้วซิ เราจะได้ไปเจอเด็ก หลังจากโทรนัดหมายว่าเราจะไปเจอกันที่เซ็นทรัลปิ่นเกล้า



เราก็รีบแหกขี้ตาตื่น อาบน้ำ แต่งตัว ให้สวยงามเข้าไว้ ทรงผมเพิ่งทำใหม่ๆ ใส่สี แต่งไฮไลท์ ให้ดูเซ็กซี่ 5555+ เหมือนได้กลับไปเป็นสาวน้อยอีกครั้งงั้นแหละ



นั่นแน่.......มาแว๊ววววว........น้องตุ๊กตาสุดสวยแห่งเวปแดนโอลลี่ พร้อมด้วยเด็กข้างกายยัยเกดน้อย



ต๊าย เด็กอะไรช่างอวบ...ขาว....เสียนี่กระไร ส่วนเด็กข้างกายก็สุดเซ็กซี่ ด้วยรูปร่างอันบอบบาง ที่ไม่น่าเชื่อว่าจะสามารถอุ้มกล้องไปวิ่งถ่ายรูปดาวในดวงใจได้สวยงามตามที่เห็นในบอร์ด



อ้าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่าว่ากันนะนี่เรื่องจริง หุหุ



ได้ทำความรู้จัก พูดคุยกะเด็ก เดินช๊อปปิ้งด้วยกัน ตามที่ฝันไว้ สุขใจเป็นบ้า



5555+ งงใช่ป่ะ ก็เด็กจริงๆ นะ เด็กกว่าเราเป็นรอบเลย
สนุกสนานกันพอสมควร...ในที่สุดก็ได้เวลาแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน พร้อมด้วยการนัดหมายครั้งต่อไปที่เราจะทำภารกิจพิชิตใจหนุ่ม (น้อย) ด้วยกัน
ใจแตกซะแล้วเรา.............เดี๋ยวเจอกันใหม่นะน้อง